31. යකෝ කෝච්චිය එනවා!!

සීවලී එංගලන්තයට සංක්‍රමණය වෙලා තියෙන්නෙ අවුරුදු නවයෙදි. අවුරුදු දොළහකට පස්සෙ තාත්තයි පුතයි ලංකාවට ආවා අවුරුද්දකට විතර. අම්මා එහෙ. ඒ දවස් වල මම අර මෝටර් ඉංජිනේරු ආධුනිකයෙක් වෙලා ඉන්න කාලෙ. අපි දෙන්නම එකට වැඩකලේ. ඉතිං මූ මගෙ බඩියෙක් වෙන්න වැඩි දවසක් ගියේ නෑ.

හැම එකාටම වගෙ මූටත් තිබ්බ නොවැ උපන් දිනයක්. තොපිට නාන්න දෙන්නම් කියකියා හිටපු පොර ඇත්තටම පාටිය දාන්න සෙට් කරගත්තෙ ඔය කොළඹ ඉඳන් දකුණට මුහුද අයිනෙ තියෙන සාද නිකේතනයක්. අපිටත් ඉතින් බොන්න හෙම බෑනෙ. අපි කට්ටියක් යන්න සෙට් වුනේ සීවලියගෙ තාත්තගෙ කාර් එකේ, වැඩ ඇරුනට පස්සෙ.

ඉතිං ඔන්න පාටිය නැගලම යනවා. කිව්වත් වගෙම බොන්නත් තිබ්බ නාන්නම. ඉතින් මද අඳුරේ, ඩිස්කෝ සංගීතයට නටමින් කට්ටියම හොඳට කෑව බිව්ව. ජොයින්ට් එකකුත් අතින් අත ගියා. නටලා නටලා ඩෝප් බස්සගෙන ආයෙම චාජ් කරගන්නවා. පාටිය පාන්දර වෙනකල්ම ගියා. සමහර පොරවල් මහ රෑ මුහුදෙ නාන්න ලෑස්තිය. සෙක්කලා හරිම අමාරුවෙන් මුන්ව නවත්ත ගත්තෙ.

අන්තිමේදි පාටිය ඉවර වුනා. කෙල්ලො සහ වාහන තිබ්බ අනිත් එවුන් එකා දෙන්න යන්න ගියා එන්ජින් රේස් කරගෙන හරියට MAD MAX වගෙ. අදනම් 2 Fast 2 Furious වගෙ. එහෙමත් නැතිනම් Need For Speed වගේ.

සීවලී කලින්ම අපිට කියලා තිබ්බෙ නුගේගොඩ දෙල්කඳ තිබ්බ උංගෙ ගෙදර ගිහින් නිදාගන්න පුලුවන් කියලා අපි ගැන්සියට. මමත් ගෙදරට කියලා ඇවිත් තිබ්බෙ රෑට එන්නෙ නැති බව. දැන් කවුද කාර් එක එලවන්නෙ? අපි මුලදිම වැඩිය බොන්නෙ නැති එකෙක් සෙට් කරලා තිබ්බෙ ගෙදර යනකොට කාරෙක ඩ්‍රයිව් කරන්න. බලනකොට මූත් මුලදි සෝඩා විතරක් බිබී ඉඳලා පස්සෙ දන්නෙම නැතුව දෙක තුනක් ඇනගෙන. හැබැයි දෙක තුනයි. අපිට තරම් අසාධ්‍ය නෑ.

අපි හය දෙනෙක් නැග්ගා පස්සට. එකා උඩ එකා ඉඳගෙන. මේක මුං එංගලන්තෙ ඉඳන් ගෙනාපු Volkswagen Derby 2 door කාර් එකක්. . ඉතින් දොර දෙකේ කාර් එකක පස්සට නගින්න ඉස්සරහා සීට් නවලා හෙම හෙන කට්ටක් කන්නත් එපායැ. ඉස්සරහට නැග්ගා අර කාර් එක එලවන්න තියාගත්ත ඩයල් එකයි සීවලියයි. මගෙ ඔඩොක්කුවෙ එකෙක්. ඔන්න අන්තිමේදි පිටත් වුනා ගෙදර යන්න.

දන්නවා ඇතිනෙ ඔය මුහුද අයිනෙ තියන රෙස්ටොරන්ට්, ගෙස්ට් හවුස් ඔය කොයි එකේ ඉඳලත් ගාලු පාරට යන්න රේල් පාර උඩිං යන්න ඕනෙ විත්තිය. ඒ වගෙම හරස් පාරවල් සිය ගනනක් තියෙන නිසා ඕවට ගේට්‍ටු නෑ. තමන්ගෙ ආරක්ෂාව තමන්ම බලා ගන්න ඕනෙ. ඒ වගෙමයි රේල් හරස් පාර ලඟ තාර ගැලවිලා වලවල් හැදිලා ගන්නම දෙයක් නෑනෙ. ඉතින් ඔන්න අපිත් දෙපැත්ත බලල රේල් පාර උඩින් උඩ පැන පැන යන කොට හරියටම පාර මැද්දෙදි කාරෙකේ එන්ජිම නැවතුනා. එකක් ලෝඩ් එක වැඩියි, අනික වලවල්.
අපේ ඩ්‍රයිවර් බුවා කලබොල වුනේ නෑ. මූ කැරකෙව්වා යතුර. මෝටරේ නම් දුවනවා බස බස ගාලා නමුත් කාර් එක ස්ටාට් වෙන්නෙ නෑ. එතකොටම එකෙක් කෑ ගැහුවා,

“යකෝ කෝච්චිය එනවා!” කියලා.

බුවා නැවත නැවත ට්‍රයි කලත් මෝටරේ දුවනවා විතරයි. බැහැලා දුවනවා නම් දුවන්න පුලුවන් ඉස්සරහ එවුන් දෙන්නට විතරයි. නමුත් උං එහෙම කලේ නෑ. අපි කොහෙ දුවන්නද? අපි පිටි පස්සෙ හිරවෙලානෙ දොර දෙකේ කාරෙක නිසා. ඒ මදිවට හය දෙනෙක් එකා පිට එකා ඉඳගෙන.

බුවා තව පාරක් යතුර කරකැව්වා. එම ප්‍රතිඵලයමයි. මෝටර් එක නිකන් කැරකෙන හැටි අහන් ඉන්න කොට අපිට තේරුනා බඩු පැකට් වෙන්න ආසන්න බව.

මම වට පිට බැලුවත් වැඩි දෙයක් පෙනුනෙ නෑ, මොකද මගෙ ඔඩොක්කුවෙත් එකෙක් ඉන්නවනෙ. එතකොටම කාර් එක ඇතුලට වැ‍ටුන කෝච්චියෙ හෙඩ් ලයිට් එලියෙන් මම දැක්ක අනිත් උන්ගෙ දහඩියෙන් නෑවුනු තැතිගත් මූණු. කෝච්චියයි කාර් එකයි අතර පරතරය තප්පරයෙන් තප්පරය අඩුවුනා. ඇත්තෙන්ම කෝච්චි එන්ජිමේ සද්දෙ නම් ඇහුනෙම නෑ. කාර් එකේ ස්ටාටර් මොටර් එකේ සද්දෙ යටපත් කරගෙන දැවැන්ත යකඩ යකා වානේ පීලි මත ඇතිකරන කම්පනය වානේ රේල් පීලි දිගේම ඇවිත් කාර් එක තුල හිරවී ඉන්න අපිව සසල කලා. මේ කම්පනයත්, කෝච්චි රියැදුරා උඩ නැගගෙන නොනවත්වා ගහපු, කන් පසාරු කරගෙන යන  නලා එකේ හඬත් ගෙවී යන මොහොතක් පාසා තීව්‍ර වෙන බව අපට දැනුනා.

මේ මොහොතෙ මට තේරුනා තව මොහොතකින් සියල්ල අවසන් වන බව. කෝච්චි වල හැපිලා මැරුනම ලේ ගලන්නෙත් නෑලු. හෙට පත්තර වල ඉස්සරහ පි‍ටුවෙ යන වර්ණ පින්තූර මගේ ඇස් ඉස්සරහ මැවිලා පෙනුනා. සුන්බුන් අතරෙ මිනිස් සිරුරු කොටස්.

එතකොටම වුණු දේ එච්චර පැහැදිලි නෑ. කෝච්චි හෙඩ් ලයිට් එකේ එලියයි, හෝන් එකේ සද්දෙයි, රේල් පීලි වල කම්පනයයි උපරිමයට ලඟාවෙනකොටම එක පාරට ඉස්සරහට පැන්න කාර් එක උඩ පැන පැන යනවා අපිට තේරුණා. අපේ පස්සෙ බම්පර් එකට අඩි කීපයක් පි‍ටුපසින් දුම්රියේ දැවැන්ත ඩීසල් එන්ජිම මහ හඬින් ගොරවාගෙන ගාල්ල දිහාට ඇදිලා ගියා. අප පසුකර යන ආලෝකවත්ව බැබලුණු දුම්රිය මැදිරි වල ජනේල පෙල කාර් එකේ පස්ස වීදුරුවෙන් අපිට පෙනුනා. වානේ දුම්රිය රෝද, වානේ පීලි මතින් ඇදී යද්දී නැගුනු ටක ටකස් ටක ටකස් හඬ මට ඇහුනෙ ලෝකෙ තියෙන මිහිරිම සංගීත ඛන්ඩය හැටියට.. අපිට ඇතිවෙච්ච හැඟීම කියාගන්න මම දන්න වචන මදි. ඒ නිසා නොකියා ඉන්නම්.

ටික වෙලාවක් යනකල් කවුරුවත් කතා කලේ නෑ. ටිකකින් හැම එකාම එකපාර කතා කරන්න ගත්තා. නරක වචන හොඳ වචන වල වෙනසක් තිබ්බෙ නෑ. හරිම මිහිරියට ඇහුනෙ. “@#$ තව පොඩ්ඩෙන් @%$# %4#&*%?”, වගෙ.

ඇත්තටම ඒ වෙලාවෙ වුනේ මොකක්ද වුනේ කියන එක හරියටම පැහැදිළි නෑ. පරස්පර විරෝධී අදහස් ගොන්නයි. සමහරු දිවුරනවා අන්තිම මොහොතෙ එන්ජිම අපට අනුකම්පා කරලා ස්ටාට් වුනා කියලා. එලෝපු එකා කියනවා ඌ කරන්නම දෙයක් නැති තැන ෆස්ට් එකට දාලා යතුර කැරකෙව්වලු. එතකොට කාර් එන්ජිම ස්ටාට් නොවුනත් ස්ටාටර් මෝටරේ කාර් එක ඇදගෙන රේල් පාරෙන් අහකට පැන්නලු.

කොහොම හරි හැම එකාටම ඕනෙ වුනේ අර කාර් එක එලවපු බුවාට උම්ම එකක් දෙන්න. ඌට හත් දෙනෙක් එකපාර උම්මා දෙන්න හදනකොට හිතා ගන්න පුලූවන්නෙ. ඒ වෙනකොට කාර් එක අර තාප්ප වලින් වටවූ ප‍ටු මාවත දිගේ ගාලු පාර දිහාට යමින් තිබ්බෙ. කාර් එක වැනි වැනී ගිහින් තාප්පෙක හැප්පෙන්න ගිය නිසා ඩ්‍රයිවර් බුවාට උම්මා එපා වෙල කෑ ගැහුවා ශුද්ද සිංහලෙන්ම, “නිකා හිටපියව් @3$!! යකුනෙ දැන් කාර් එක හැපෙනව කොහෙ හරි!! තොපි ඔක්කොටම ඩෝප්!! පිස්සු @3$%!” ඌ කිව්වෙ තරහින් නෙවෙයි. හිනා වෙවී.

හරි කොහොම හරි ජීවිත බේරුනානෙ. එච්චරයි. දැන් කවුරු හරි ඇහුවොත් මම බය වුනාද කියලා ඒක මෝඩ ප්‍රශ්ණයක්ම නෙවෙයි. මොකද රේල් පාර උඩදි ඇත්තම මම හරියට බය වුනේ නෑ. නිකම් හිරි වැටිලා වගෙ හිටියෙ. මට වෙන දෙයක් නෙවෙයි වගෙ. හරියට ‍ෆිල්ම් එකක් බලනකොට වගෙ.

මම එහෙම කියන්නෙ මේකයි. දැන් අපි හයි ලෙවල් පාරට දාලා නුගේගොඩ පැත්තට යනකොට ඔන්න මගෙ දනිස් දෙක පණ නැතුව ගියා, ඇස් නිලංකාර වුනා. සීතල දාඩියකින් මුලු ඇඟම තෙමුනා. ඔලුවෙ කෙස් ගස් අර 7UP කොලුවගෙ වගෙ කෙලින් හිටගෙන ඉන්නව මට දැනුනා. එත්කොට හදවත ගැහෙන රාවය ඇහෙන්න ගත්තෙ පපුවෙ නෙවෙයි: ඔලුව ඇතුලෙ. ඒකත් සිංගල් බීට් නෙවෙයි. ඩබල් බීට්. මම රේල් පාර උඩදි බය වුනා නම් මේ වෙන්නෙ මොකක්ද? මම හිතන්නෙ ඕකට කියන්නෙ delayed reaction එකක් කියලයි. මම ආයෙම ඔහොම බය වුනේ අර අලියා ගහන්න ආපු දවසෙයි.

දැන් කතාවෙ උපරිමයට ලඟා වෙච්ච නිසා හරිනම් කතාව මෙතනින් ඉවර වෙන්න ඕනෙ නේද? ඔව්. ඒ ප්‍රබන්ධ වලනෙ. සැබෑ ජීවිතේ එහෙම නෑ. මේ කතාවෙ තව ටිකක් තියෙනවා.
ඔන්න අපි සීවලීලගෙ (කුලී) ගෙදරටත් ආවා. ඩ්‍රයිවර් බුවා පෝච් එක යටම කාර් එක නවත්තලා බැස්සා. විශ්වාස කරපල්ලා අපේ බර්ත්ඩේ බෝයි තවම නිදි. ඌ මේ කිසි දෙයක් දැනගෙන ඉඳලා නෑ පෙනුන විදියට. කීප දෙනෙක් ඌව වත්තම් කරලා එලියට ගත්තෙ පිටිපස්සෙ උන්ට බහින්න සීට් එක නවන්න ඕනෙ නිසා.

ඔන්න එක පාරට පෝච් එකේ ලයිට් එක වැ‍ටුනා. දොරත් “බ්‍රාස්” සාලා ඇරුනා. සීවලීගෙ තාත්තා ඉනට අත් දෙක තියාගෙන බලා ඉන්නවා, මල් පොකුරම පැනලා. අපි ඔක්කොම ටිකක් පසු බෑවා.

” කට්ටියම හොඳට බීල නේද? පුදුමයි පොලිසියෙන් අල්ලගත්තෙ නැතුව!”

ඊට පස්සෙ තාත්තා තව ගොඩක් දෙවල්, සමාජ වගකීම්, සමාජ විරෝධී හැසිරීම්, පොලිසියේ යුතුකම් වගෙ මාතෘකාවල් ගොඩක් ගැන වරින් වර කියවමින් අපිට බැනගෙන බැනගෙන ගියා. අපිට කිව්වට සීවලියට. කරුමෙ කියන්නෙ මේ එකක්වත් අහගෙන ඉන්නවත්, අඩුම ගානෙ අපිව බේරගන්නවත් ඌට සිහියක් නෑ. ඌ වරින් වර මොනවද මුමුණනව, අපිට නෙවෙයි එංගලන්තෙ ඉන්න උගෙ චෙක් ජාතික ගර්ල් ෆ්‍රෙන්ඩ්ට.

අන්තිමේදි තාත්තා අඩියක් පස්සට අරගෙන අපිට සීවලියාව ඇතුලට ගන්න ඉඩ දුන්නා. ඌව ඇඳට දැම්ම විතරයි මෙන්න බබා වගෙ නිදි කොට්ටෙකුත් තුරුල් කරගෙන පෙම්බස් දොඩ දොඩ. අපි කට්ටියම දැන් මුගෙ ඇඳ වටේ ඉඳගෙන ගලේ පහරපු බළල්ලු වගෙ බලා ඉන්නවා. ටිකකින් රෝල් කරපු පැදුරු වගයක් පියාඹාගෙන ඇවිත් අපේ දෙපතුල් ලඟට වැ‍ටුනා. තව ටිකකින් කොට්ට රංචුවකුත් ඒ පාරෙම ආවා. ඊට පස්සෙ, “ටොයිලට් එක තියෙන්න අතන.” කියලා තදින් කියපු තාත්තා එයාගෙ කාමරේ දොර දඩාස් ගාලා වහගත්තා..

අපි පේලියට පැදුරු එලාගෙන කොට්ට දාගෙන දිග ඇදුනා. හැම එකාම පැතුවෙ ලඟ ඉන්න එකා තමන්ගෙ ඇඟට කබරයා නොදමත්වා කියන එකම ප්‍රාර්ථනාවයි.

පහුවදා උදේ මම නැගිටිනකොට සමහර උං උදේම යන්නත් ගිහින්. මම සීවලියගෙ මේසෙ උඩ තිබ්බ එල්විස් රේඩියෝ එක අතපත ගගා හිටියා. එල්විස් රේඩියෝ එක කියන්නෙ එල්විස් ප්‍රෙස්ලි සින්දු කියන ඉරියව්වකින් ඉන්න පොඩි පිළිමයක් පැතළි රේඩියෝවක් උඩ හයි කරලා හදපු විසිතුරු භාන්ඩයක්. එකපාරටම තාත්තා ආවා කාමරේට දුම් දමන කෝපි කෝප්ප කිහිපයකුත් එක්ක. හැබැයි ඊයෙ රෑට වඩා මූඩ් එක හොඳයි වගෙ පෙනුනෙ.

“Good morning Mr Youknowwho! And thanks.” ඒ මම අයිස් තට්‍ටුව තාම ගනකමද බලනවා.

“Good morning. You’re welcome.” ඒ තාත්තා. ටිකක් ග්‍රම්පියි. නමුත් ඊයෙ රෑ තරම්ම නෑ වගෙ.

ඊට පස්සෙ ඇතිවූ නිහඬතාවය මාව අපහසුවට පත් කරපු නිසා මම එල්විස්ව පෙන්නල කිව්වා.

“මරු ස්ටැච්‍යු එක නේද මේක? කියලා.

“හහ්,” තාත්තා අවුරුදු ගානකට කලින් මියපරලොව ගිහින් හිටපු Elvis the King දිහා අප්පිරියාවෙන් බලලා,

“ඕකත් ඔය බීල වැඩිවෙලා මැරිච්ච එකෙක් තමයි.” කිව්ව.

ඒ කියලා ඊටත් වැඩිය අප්පිරියාවෙන් තවමත් නිදා ඉන්න සීවලියා දිහා බලලා කාමරෙන් එලියට ගියා.

මට තේරුනා තාම සාම සාකච්ඡා වලට කාලය නොවන බව. තාත්තා දන්නවානම් ඊයෙ ඇත්තටම වෙච්ච දේ මම හිතුවා. ඒ එක්කම මම හිතාගත්තා මේ ගැන අපේ ගෙදරටත් කිසිදා නොකියන්න.

ජීවිතයට උපදෙස් දෙකක්:
1. කවදහරි ඔබ පදවන වාහනය ඔය වගෙ රේල් පාර මැද්දෙ නැවතුනොත්, එන්ජිම ස්ටාට් වෙන පාටක් නැත්නම්, නමුත් මෝටරේ කැරකෙනව නම්, ගියර් එක දාන්න ෆස්ට් එකට. දාලා කරකවන්න යතුර ක්ලච් එක පාගන්නෙ නැතුව. ස්ටාටර් මෝටරය කාර් එක අනතුරුදායක රේල් පාරෙන් ඉවතට තල්ලු කරාවි. බොහෝ විට තල්ලු කරන්න කට්ටිය නැතිනම් එහෙම නැත්තම් ඔබත් බිරිඳත් විතරක් නම් ඉන්නෙ මේක බොහෝ වැදගත් වේවි. ඉන්න අනිත් මගියට පුලුවන් ඒ ගමන්ම තල්ලුවක් දෙන්නත්. (ඔය මැනුවල් ගියර්ස් තියෙන වාහන වලට. ඔටමැටික් D වලට දැම්මොත් හරිද කියලා කරලා බලලා මට කියන්නකො.)

2. මෝටරේ කැරකෙන්නෙත් නැත්නම් කෝච්චිය ලඟ එනවා නම් කාර් එකෙන් බැහැලා දුවන්න. හුරේ රන් ෆෝ ඩියර් ලයිෆ්! හැබැයි දුවන්න රේල් පාර අයින දිගේ කෝච්චිය එන පැත්තට. ඒ මොන පිස්සු උපදේශයක්ද කෝච්චිය පැත්තට දුවන්නෙ ඔබ කල්පනා කරනවා ඇති. හේතුව මේකයි. කෝච්චිය කාරෙකේ වැදුනම කාරෙක මිසයිලයක් වගෙ විසිවෙනවා. විසිවෙන පැත්ත කෝච්චිය ගමන් කරන පැත්තට. ඉතින් ඔබ ඒ පැත්තෙ හිටියොත්වෙන දේ කියන්න ඕනෙ නෑනෙ. ඉතින් කෝච්චිය එන පැත්තට දිව්වොත් ඔබට විසිවෙන කෑලි වලින් අනතුරක් වෙන්න බැහැ.

නමුත් හෙන්රිබ්ලොග්වෝකර් වන මම මුළු හදවතින්ම ප්‍රාර්ථනා කරනවා ඔබට කිසිදා එවන් අවස්ථාවකට මුහුණ පෑමට සිදු නොවේවා කියලා.

ඔබට මේ ලිපියේ ඉංග්‍රීසි මුල් පිටපත කියවන්න පුලුවනි මෙතනින්. Narrow Escapes 4: Stuck In The Rail Crossing!

මම මේ ලිපිය සිංහලෙනුත් දාන්න කල්පනා කලේ මට සමහරුන්ගෙන් ලැබුණු ඊ මේල් ඉල්ලීම් නිසාත් විශේෂයෙන්ම මගෙ සොයුරු වයිල්ඩ් ලයිෆ් ගාමිණී මෙම කොටස පිටපත් කරලා තවත් මිතුරන් ගණනාවකට යවා ඇති බව දැක්ක නිසායි.