39. අනේ අත්තම්මෙ මැරෙන්නනං එපා.

අභීත කුරුළු කමුදාවෙ වැඩ කරන මගෙ මචං කාරයාගෙ පුතා. කිසි දේකට බය ඇති පුතයෙක් හෙම නෙවෙයි. නම වගේම තමයි වැඩත්.

අභීත ගැන කෙටි හැඳින්වීමක් කලොත්, දවසක් හදිසියෙ විදුලිය ඇන හිටපු වෙලාවක මේකා ඉන්නවලු ජනේලෙන් ඔලුව එලියට දාගෙන. අම්මා අහලා මොකද කියලා. ඒ පාර අභියා කියනවලු ඒකාට හුස්ම ගන්න අමාරුයි කියලා ලයිට් නැති නිසා. ඔන්න බලන්න ළමයි දේවල් වලට ඇබ්බැහි වෙන හැටි!

දැන් මෙන්න ප්‍රධාන කතාවට.

දවසක් අත්තම්මයි, අභියයි විතරක් ගෙදර ඉන්දැද්දි අනිත් අය ගමනක් ගිහින්. අත්තම්මලාගෙ හැටි දන්නවනෙ. හන්දිපත් රුදාව කියයි, අර අමාරුව කියයි, මේ අමාරුව කියයි. ඉතිං දනිස් අත ගානවා, කොන්ද අතගාගන්නවා, කෙඳිරි ගානවා. ඔය වගෙ වයසට හැදෙන නා නා ප්‍රකාර පොඩි පොඩි අමාරුකම් ගොඩයිනෙ. ඉතින් මේ ආත්තම්මත්,

“ම්ම්ම්හ්හ්, ම්ම්ම්හ්හ්!!” ගාලා කෙඳිරි ගෑවලු.

අභියා කලබල වෙලා ඇහුවලු,

“ඇයි අත්තම්මා, අමාරුද?” කියලා.

“අනේ ඔව් පුතා, මැරෙන්න තරම් අමාරුයි.” කිව්වලු.

අභියා තවත් කලබල වෙලා.

“අනේ අත්තම්මා මැරෙන්නද යන්නෙ?”

අත්තම්මත් කට තියන් ඉන්න බැරුව කිව්වලු,

“අනේ පුතා, මැරෙන්න වගෙ තමයි අමාරුව.”

අහියාට තමන්ගෙ නමේ තේරුමත් අමතක වෙලා, හොඳටම බය වෙලා.

“අනේ අත්තම්මා, හොඳ අත්තම්මනෙ,” දැන් අභියා අභියාචනා කරනවලු. “අනේ මැරෙන්න නං එපා ඔන්න. මං තනියෙන්නෙ ඉන්නෙ. අනික මං පොඩියිනෙ අත්තම්මා. අම්මලා තව පැය බාගෙන් එයි. අනේ අම්මල එනකං කොහොම හරි අල්ලං ඉන්න හොඳ අත්තම්මා වගෙ.”

මට මතක විදියට අත්තම්මගෙ අමාරුව ක්ෂනිකව අතුරුදහන් වුනාලු හිනා වෙලාම.

මේක ලියලා මට මේ පාර නිවාඩුවට නුවර පැත්තෙ යන්න හම්බවෙන එකක් නැත්ද දන්නෙ නෑ. අභියා නම් මේක දැන ගන්න විදියක් නෑ. අර මගෙ බ්ලොග් එක ෆොලෝ කරන රුවන්ති කෙල්ල ගින්න දුන්නෙ නැත්නම් ඕං.