146. අපි එහෙමයි, ඈ.

තාම හති අප්පා.

ගෙදර ඉඳලා ඉස්කෝලෙට ඇවිදගෙන යන්න හරියටම විනාඩි දොළහක් යනවා. අද ඉරිදා උඹලට නිවාඩු වුනාට මේ රටවල් වල වැඩ කරන දවසක්නේ. උදෙන්ම නැගිටලා නාලා, කාලා, ඇඳගෙන එළියට බහිනකොට 6.25යි. ‍ෆින්ගර්ප්‍රින්ට් අහවල් එකට ඇඟිල්ල තියන්න ඕනෙ 6.39 ට කලින්. අද විනාඩි කීපයක් පරක්කු නිසා දීපයි මායි වේගයෙන් ඇවිදගෙන ගියා.

පාරට බැහැපු ගමන්ම පේන්නේ ලයිට් කණුවක් ගානේ දාලා තියෙන ජාතික කොඩි. ඒක මේ දවස්වල පුදුමයක් නොවෙන්නේ, ඡන්ද ආතල් එක නිසා පෝස්ටර් ගැහිලි, ජන්ද මීටිං, යකඩ කටෙන් කෑගැහිලි, කොඩි, කොඩිවැල්, පෙළපාලි පාරක් පාරක් ගානේ දකින්න තියෙන නිසයි.

“දීපා, බලන්නකෝ මුන්ගේ මොළේ. කොඩිය ලයිට් කණුවේ බඳින්න ඕනෙ නැතිවෙන්න හැම ලයිට් කණුවකම කොඩි දෙකක් දාන්න පුළුවන් වෙන්න හදපු බ්‍රැකට් එකකුත් ලයිට් කණුවෙම තියෙනවා. අර බලන්නකෝ. ඒක හොඳ සිස්ටම් එකක් නේ.”

“අද පාර පාලුයිනේ,” දීපා කිව්වා.

“ඒක තමයි මමත් නෝට් කලේ. අද නිවාඩු දවසක්වත්ද?”

“එහෙම නම් ප්‍රින්සා ටෙක්ස්ට් කරලා කියනවනේ.”

මම හොඳට වටපිට බැලුවා.

අනිත් ඉස්කෝල එකකටවත් යන ළමයෙක්වත්, වෙනදට දකින ගුරුවරුවත් කවුරුවත් නෑ.

ඉඳලා හිටලා අපිව පහුකරගෙන යන වාහනයක යන කෙනෙක් අපි දිහා හොඳට බලනවා වගේ අපිට හිතෙන්නේ. පාර අතුගගා ඉන්න ගෑණු කෙනෙත් එහෙමයි. අපි මීට කලිනුත් තුන් වතාවක් විතර නිවාඩු දවස්වලත් ඉස්කෝලේ ගිහින් තියෙනවා. ;P

ඕකෙ වැඩේ ඉන්දියානුවන්ට වරදින්නේ නැත්තේ, උන් එකෙක් දැනගත්තොත් කට්ටියටම කියනවා. ලාංකිකයෝ වන අපි දෙන්නාට වෙනම ඉංග්‍රීසියෙන් කිව්වේ නැතිනම් අපිට දැනගන්න විදියක් නෑනේ. මොකද අපි දෙන්නට දිවෙහි, හින්දි, මලයාලම්, දෙමල, මරාති, ගුජරාටි තේරෙන එකක්යැ? ඒ නැතත් අපි කොහොමත් අනිත් උන් කතාකරන දේට කණ දීගෙන ඉන්නේ නෑ. උන් කෑ ගහනකොට අපි කණ ඕෆ් කරගෙන කින්නේ. අනික කරුමේ කියන්නේ, උන් කවුරුත් අපිත් එක්ක හොඳින් හිටියත්, අපිට වෙනම නොකියන්නේ, අපි දැනටමත් දන්නවා ඇතියි කියලා හිතාගෙන ඉන්න නිසයි.. ඕපාදූප නොසොයා ඉන්න එකේ අවාසිය ඕකයි.

“මම බොසාට කතා කරලා අහන්නද?” මම ඇහුවා

“එපා, දැන් ළඟයිනේ. “

“නිවාඩුවක් වුනත් කමක් නෑ. ගිහිල්ල බලමු. නැතිනම් අපරාදේ මේ උදෙන්ම නැගිටගෙන. හොඳට නිදියගන්න පුලුවන්කම තිබ්බ දවසේ. මම හරි අමාරුවෙන් නැගිටගත්තෙත්.”

කොහොමින් කොහොමින් හරි ඉස්කෝලෙටම යනකල් එකම ළමයෙක්වත්, ගුරුවරයෙක් දකින්න හිටියේ නෑ. වංගුවෙන් හැරෙනකොටම, ඉස්කෝලෙ ඉස්සරහම ගෙදරක ඉන්න ප්‍රින්සිපල්ගේ දොර වැහෙනවත්, ෂර්ට් අතක් අතුරුදහන් වෙනවත් මම දැක්කා. මම දොරට ගහන්න හදනකොටම දීපා කිව්වා, එපා නිවාඩු නෙවෙයි නම් පරක්කුවෙනවා, එන්න යන්න කියලා.

අපි ඉස්කෝලේ ගේට්‍ටුවෙන් හැරෙන්න ඔන්න මෙන්න කියලා තියෙද්දි ප්‍රින්සිපල් මතුවුනා හිනා වෙවී.

“අද නිවාඩුද මිස්ට ….? මොකද අපි එකම ළමයෙක්වත් ගුරුවරෙයෙක්වත් දැක්කේ නෑ පාරෙ,” මම ඇහුවා.

“හෙහ් හෙහ් මට ඔය දෙන්නගෙ කටහඬ ඇහිලා දොර ඇරියේ. අද නිවාඩුයිනේ. අද පබ්ලික් හොලිඩේ එකක්.”

ඔන්න තුන්දෙනාටම හිනා.

“ඒකනේ. නැතිනම් මෙච්චර කාලෙකට ඔයා අපිට ටෙක්ස්ට් කරලා දැනුම් නොදී ඉඳලා නෑනේ.” මම කිව්වා. පොර ඇත්තටම එහෙම කරනවා.

“මට ඒත් හිතුනා එහෙම කරන්නත්. ඒත් මම කල්පනා කලා මේක කැලැන්ඩරෙත් තියෙන හන්දා අවශ්‍ය නෑ කියලා. හෙහ් හෙහ්.”

“හරි, දැන් අපි නම් වැරදිලා ආවයි කියමුකෝ. දැන් ඔයා මොකෝ මේ උදෙන්ම ඇහැරලා ඇඳගෙන ඉන්නේ?” මම ඇහුවා.

“මට කතා කරලා තිබ්බානේ අර කොඩිය උස්සන උත්සවේට එන්න කියලා. අද වික්ටරි ඩේ එක නිසා.”

අපි ගෙදර එන්න පිටත් වුනා.

“ආ තව එකක්. හෙට වැඩක් කරන දවසක්, නමුත් අනිද්දා නිවාඩුවක් හරිය? ඔන්න මම දැනුම් දුන්නා දැම්මම ජෝඩුවටම, හෙහ් හෙහ්” කියපු ප්‍රින්සිපල් දොරෙන් ඇතුලට ගියා.

ආපහු ඇවිදගෙන ගෙදර එනකොට මිනිස්සු හිනාවෙනවා වගේ පේන්න ගත්තා.

ඉස්සරහ කඩේ පොරට කට පියාගෙන ඉන්නම බැරුව ඇහුවා ඇයි අද නිවාඩු නැද්ද කියලා.

“නිවාඩු. ඒ වුනාට උදේම තිබුනනේ අර ජාතික ගීය කියලා කොඩිය උස්සලා එන්න. ඒකයි.”

“ආ ඒක මිසක්.”

(මම ෂෝට ගහගෙන ගිහින් මේ පින්තූර ටික අරගෙන ආවා උඹලා වෙනුවෙන්ම. අපි එහෙමයි, ඈ )

තාම හති අප්පා.

Happy Victory Day!

Simulblogged @ මගේ ඩෙනිම for Blogger Lovers.