182.ටොම්පච, කෙබර, බේගල් සහ පම්පෝරි

පොඩි උන්ගෙ සාක්කියක් උසාවියෙදි පවා පිළිගන්නවා කියලා මම අහලා තියෙනවා. ඒ නීතිය නම් හදලා තියෙන්නෙ පොඩි උන් කෙලින බොරු ගැන නොදන්න බක පණ්ඩිතයෙක් වෙන්න ඕනෙ. පොඩි උන් කියන සමහර ටොම්පච කොච්චර පුම්බලද කිව්වොත් ඒවට හිනා නොවී ඉන්න එක්කෝ ඕනෙම බොරුවකට අහුවෙන අමුම අමු මැට්ටෙක් වෙන්න ඕනෙ. නැතිනං, ඉතාම හොඳ වෙනත් හේතුවක් තියෙන්න ඕනෙ. පොඩි කාලෙ අපි අතෑරපු ටොම් පච කීපයක් මට තවම මතකයි.

 

166. මෙතෙක් කතාව සහ අද එතැන් සිට

දශක කීපයකට පෙර දෙසැම්බර් මාසයේ එක්තරා ගිණි මද්දහනක:

මම ගේට්‍ටුවෙන් ඇතුල්වෙනකොට නිශ්ශංකයා සුදු කිට ගහලා සාලෙ ඉන්නවා මට පේනවා.

“යමං යමං,” මම ඌව කුලප්පු කරනවා.

විභාගෙ තියෙන්නේ හවස් වරුවෙ නිසා නිශ්ශංක කලින් කියලා තිබුනා මට උන්ගෙ ගෙදරට එන්න කියලා දෙන්නම එකට යන්න.

“ඔහොම හිටිං. හඩ්ඩෝ වගේ යන්නැතුව පොඩ්ඩක් සුවඳ ගගහ යං නේද බං? අද බස් එකේ විභාගෙට යන බඩු කෑලි හෙම ඉන්න පුලුවං. උන්ගෙ කරුමෙට හරි එකක් වැ‍ටුනොත් හෙම එපා කියන්ඩද,” කියන නිශ්ශංකයා මාත් ඇදගෙන නිදන කාමරේකට ඇතුල් වෙනවා.

“අද අම්මලා ගෙදර නෑ,” ඌ කියනවා.

දැවැන්ත කන්නාඩි මේසේ උඩ සලෝන් එකක්, නැතිනම් සුවඳ විළවුන් සාප්පුවක් වගේ. නැති දෙයක් නෑ. Pour Hommeද, Pour Femmeද කියලා බලන්න වෙලාවක් නෑ. නමුත් ඒවායින් සීයට අනූවක්ම කාන්තාවන්ට හදපු ඒවා (Pour Femme) බව තව බොහෝම ටික වේලාවකින් මට තේරෙනවා. දෙන්නම අතට අහුවෙන අහුවෙන විළවුන් බෝතල්වලින් ඉහගෙන ඉහගෙන යනවා. කොහොමටත් ජාති විස්සක් විතර කලවං වුනාම නිකං කල්පනාව එහෙමෙහෙ වෙන තරම් සුවඳක් එනවා. බඩු ෂුවර්ම වෙන්න මාපට ඇඟිල්ලෙන් කලිසමේ ඉණ එලියට පළල් කරන මම අන්තිම ස්ප්‍රේ කෑන් එකෙන් බර්ස්ට් එකක් ඇතුලට විදිනවා.