62. ෂීට් එකක් එලාගෙන කශ්ටියටම ආතල් එකේ එක පොකුරට යං මෙයා!

“හිම්හානි, ඔයා එන්න මේ ෂීට් එකට. අඹ කය්යක් ගහගෙන ගියෑකි.” වින්ධ්‍යා බස් එකේ එහා කොනේ ඉඳලා මෙහා කොනට කෑගැහුවා.

“අනේ පලයං, පලයං එතෙන්ට. නැත්නම් උඹලා ඔය විදියට අපේ ඔලුවලට උඩින් බෙරිහන්දෙන්න පටන්ගත්තම අපිට කනක් ඇහිලා යන්න නෑ.” මමත් හොට දැම්මා.

“හහ්, ඔයාලා කයිය ගහන්න පටන් ගත්තාමත් ඊට එහා, ගෑනුන්ගෙ කටවල් සද්දයි කිව්වට…”

“හපෝයි මුන්ද? හහ් ගෑනු හොඳයි… මුං බිව්වාම කියවන දේවල් ඇහුවම ඔලුව කැක්කුම හැදෙනවා මටනං. නොන් ස්ටොප් කියවිල්ලනෙ. ඕක්කොම බෙබේ කතන්දර…! “, අර Melbourne වලව්වෙ පොඩ්ඩි වගෙ පිරිමින්ට පොඩ්ඩක් කොනිත්තන්න තියෙනවනම් කිසිසේත්ම ඒ අවස්ථාව අපතේ යාමට ඉඩ නොහරින මාලිනී අක්කත් පටන් ගත්තා. හැබැයි හිත හොඳ ගෑනි බබාලා දෙන්නෙක් විතරක් හිටියට.

‘කොට අදින ඉස්කෝලෙ’ ගිල්ඩ් එකට හැම මාසෙටම මොකක් හරි සෙට් වෙනවාමයි, ඈත් පළාත්වල තියෙන සාමාජිකයන්ගෙ, ඥාතීන්ගෙ මරණ, දාන, මගුල් ගෙවල්, කොටහලු ගෙවල් යනාදී වශයෙන් එකී, නොකී, හැම දේකටම වගෙ යන්න වෙනවා. හුඟක් වෙලාවට අපි ඔය රෝසා, කෝස්ටර් වගෙ මිනි බස් එකක් කතා කරගෙන තමයි ඔය ගමන් යන්නෙ. මේ ගමන් වලින් අපේ සොහොයුරු බැම්ම නම් අලුත් උනා කියලා කියන්නම ඕනෙ. වෙනම ට්‍රිප් නොගියත් (ඇත්තටම එහෙමත් ගියා ඉඳහිට) ඔය හැම ගමනක්ම ට්‍රිප් එකක් කරගන්න අපි දැනගෙන හිටියා. සමහරවිට මල ගෙදරක යනවා නම් බස් එක ඉස්සරහ දාන, ඉස්කෝලෙ නම තියෙන බැනර්, කොඩි වගේ දේවල් එල්ලනෙ ගමනාන්තයට හොඳටම ලං වුනාම. මොකද සුදු කොඩි දාගෙන සින්දු කියකියා යන ගුරු මන්ඩලයක් දකින කෙනෙක් ඇති කරගන්නෙ නොපහන් හැඟීමක් නිසා. ඒ වගෙම කොළඹ ඉඳන් අනුරාධපුරේට නැතිනම් මාතලේට යනකල්ම බිල්ලොවගෙ දුක් මූණ දාගෙන යන්නත් බෑනෙ. ඉතින් අපි මධ්‍යම ප්‍රතිපදාවෙන් සින්දු කිව්වා. ඊට වඩා 18+ කතා කිව්වා. ආපහු එක ගමනෙදි පස්ස සීට් එකට වෙලා අනුමත වෙනවෙලාවලුත් තිබ්බා.

ඊට පස්සෙ මළ ගෙදරට ඈතුල්වෙන්න බස් එකෙන් බහිනකොට ගැලපෙන මූණ ඇඳගන්නවා හරියටම අර ලංකාවෙදි ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යයට ඉගෙනගත්ත/උගන්නපු Eleanor Rigby සින්දුවෙ කියලා තිබ්බ විදියට, “Waits at the window, wearing the face that she keeps in a jar by the door…”

මගදි බස් එක නැවැත්තුවා තේ බොන්න. කවුරුත් බැස්සෙ හරිම කැමැත්තෙන්. උදේට කන්න, තේ බොන්න විතරක් නෙවෙයි, බරවල් සැහැල්ලු කරගන්නත් එක්ක. ගෑණු කශ්ටිය ගැන්සි පිටින් යනවා ටොයිලට් හොයාගෙන.

මාලිනී අක්කගෙ මූණ යන්න ඉස්සෙල්ලම ඇඹුල් වෙලා.

“මහ ජරාවල් බං මේ ටොයිලට් නම්… අර බොක්ක පුපුරන්න එන නිසා යනවා මිසක්…!!!”

ඒ මදිවට එක ටොයිලට් එකයි තියෙන්නෙත්. සමහරු බනිනවා ඩ්‍රයිවර්ටත් බස් එක නවත්තපු තැනට.

“ඒයි ඉක්මනට ගිහිල්ල වරෙල්ලකො, මේ අපිටත් යන්න ඕනෙ @#ජ බරට %$ජ බිලිං ගෙඩියවගෙ බං!”, ඒ මම.

“නොදකිං!” කියපු මාලිනී අක්කා සාරියත් පැත්තකින් උස්සාගෙන ටොයිලට් එක පැත්තට පල්ලං බැස්සා.

කොහොම කොහොම හරි හැමෝම ඩවුන්ලෝඩ් කරගෙන, ඊට පස්සෙ අප්ලෝඩුත් කරගෙන යන්න පිටත් වෙන අතරේ අපි කැහි කූරත් අදින්න වග බලා ගත්තා. (ඒ කාලෙ සිගරට් බොන්න තහනම් නෑ)

“ඒයි අපි ෂීට් මාරු කරමුද?” ගිම්හානි ඇහුවා ඔලුවට උඩින් සාරි පොටක් අල්ලගෙන.

“ඒ මොකද?”

“ඒ පැත්තට අව්වයි අය්යෝ. ඔයාලගෙ නම් කලු වෙන්න දෙයක් නෑනෙ.”

” හුහ්, @#$……………………………………..%$#!!!” කලු වීම ගැන ආනන්දයා දුන්න උත්තරේට කාටත් හිනා.

“ගිම්හානි,” ඔන්න මාතුල නිදා හිටිය ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයා අවදිවුනා.

ඔන්න ඒකි බැලුවා.

“ෂීට් මාරුකරමු කිව්වෙ කොහෙද? ඇඳේද?” මං කිව්වම වින්ධ්‍යාත් කට ඇරගෙන මා දිහා බැලුවා.

“මොකක්?” අර පිරිමින් දවා අලු කරන බැල්ම මාදිහාට එල්ල වුනා.

“ඒ මොකද බං, මේ හදිස්සියෙ…?” ගමයා කාඩ හිනාවක් එක්ක කිව්වා.

“මේ මොනව කියනවද මුං? මං කිව්වෙ බස් එකේ මෝඩයො.” ගිම්හානිට චේන් පැනගෙන එන්නෙ.

“බස් එකේ තියෙන්නෙ මෝඩයො වානේ ෂීට්. ඒ කියන්නෙ තහඩු . ඒවා මාරු කරන්නෙ ටිංකර් බාස්ලා. ඉඳගන්න නම් තියෙන්නෙ සීට් (seat), ෂීට් (sheet)නෙවෙයි.”

“අහ්හා, සොරි ඈ, හෙන්රි අය්යගෙ ඉංග්‍රීසි පාඩම…! එතකොට ෂීට් කියන එක වැරදියි නේ, කටට හුරුවෙලානෙ අනේ.”

“ඔවු බං. ෂීට් කියන්නෙ පැතලි දෙයක්නෙ. හාෆ් ෂීට්, A4 ෂීට්, වහලෙට දාන රූ‍ෆිං ෂීට්, ඇඳට දාන බෙඩ් ෂීට්…යනාදී වශයෙන්. බස් එකෙත් සීට් ගැලෙව්වොත් ෂීට් එකක් එලාගෙන කශ්ටියටම ආතල් එකේ එක පොකුරට යන්න පුලුවන්. නමුත් දැනට සීට් වල ඉඳගෙන තමයි යන්න වෙන්නෙ.”

“ටිං ටිං ටිං. ඉංග්‍රීසි පීරියඩ් එක ඉවරයි. දැන් නැගපල්ලා යන්න. පරක්කු වෙනවා.” ගමයා කිව්වා.